Aleksandria, 391 AD: Hypatia uczy astronomii, matematyki i filozofii. Jej uczeń Orestes jest w niej zakochany, podobnie jak Davus, jej osobisty niewolnik. Gdy chrześcijanie w mieście, prowadzeni przez Ammoniusa i Cyryla, zdobywają władzę polityczną, instytucje edukacyjne mogą się rozpadać wraz z rządami niewolnictwa. Skok do przodu o 20 lat: Orestes, prefekt miasta, ma niespokojny pokój z chrześcijanami, dowodzonymi przez Cyryla. Grupa nowo upoważnionych chrześcijan zaczęła gorliwie umacniać swoją kulturową hegemonię; najpierw widzą Żydów jako swoją przeszkodę, potem niewierzących. Hypatia nie interesuje się wiarą; troszczy się o ruch ciał niebieskich i „braterstwo wszystkich”. Chociaż jej były niewolnik nie widzi tego w ten sposób.