Smętarz dla zwierzaków (2019)

Przekształcenie książki w film poprzez śledzenie historii strona po stronie NIGDY nie jest dobrym pomysłem. Kiedy ludzie czytają książkę, automatycznie zaczynają tworzyć swój własny „film mentalny” o tym, jak wyglądają bohaterowie, w jakich miejscach się znajdują, jak rozwijają się sytuacje. A dzieło każdego z nas jest inne, dlatego kiedy w końcu pojawi się „PRAWDZIWY” film, zawsze będziesz mieć odhaczoną część widzów, którzy są rozczarowani, że to po prostu nie mierzy w górę. Wszystko, co scenarzysta i reżyser może liczyć na osiągnięcie, to taka, jaka jest jego własna wizja filmu, i mieć nadzieję, że będzie ona jak najbardziej zbliżona do tego, czego oczekują widzowie. Nie ma lepszego przypadku dla takiej sytuacji niż filmy oparte na powieściach Stephena Kinga. Kiedy filmowcy uchwycą przynajmniej sedno jego historii, rezultaty mogą być zapierające dech w piersiach i naprawdę przerażające (CARRIE, SALEM'S LOT, MARTWA STREFA) lub mogą być tym, co fani uważają za okropny bałagan (wersja Kubricka SHINING, miniserialu IT i THE TOMMYKNOCKERS). Chociaż nie jest to nawet bliskie idealnej adaptacji Kinga, PET SMATARY ma tak wiele chwil niepokoju, które wydawały się wylewać na ekran bezpośrednio z książki, że można prawie wybaczyć jego niedociągnięcia. Za to możemy podziękować Mary Lambert, która została reżyserką teledysków (wyreżyserowała także SIESTA, niezupełnie horror, ale kolejny cholernie dziwaczny, który trzeba zobaczyć na swojej liście), pracując z scenariusz sam „człowiek-ster” i prawdopodobnie jeden z jego lepszych. Ponieważ większość z was zna tę historię, nie usypiam zbyt wieloma szczegółami. Dr Louis Creed (Dale Midkiff) przeniósł swoją rodzinę do idealnego domu na wsi. Cóż, prawie idealnie, z wyjątkiem dwóch paskudnych drobnych szczegółów: niebezpiecznie ruchliwego odcinka autostrady międzystanowej przed domem i dużego cmentarza zwierząt w lesie z tyłu. Ponieważ Louis jest weterynarzem i ma małe dziecko na syna… cóż, nawet jeśli nie czytałeś książki, zrób cholerną matematykę. W końcu JEST to historia króla, więc nie ma żadnej tajemnicy, dokąd to zmierza. Tutaj liczy się nie tyle cel, co upiorny przystanek po drodze. Niektóre sceny, które są tak dobrze znane z książki, są tu przyprawiane o dreszcze, wywołujące krzyki: przerażające wspomnienie Rachel Creed (Denise Crosby z „STAR TREK”) o jej śmiertelnie chorej, kalekiej siostrze; Spotkania Louisa ze śmiertelnie rannym biegaczem Victorem Pascow (Brad Greenquist), zarówno przed, jak i po jego śmierci; wycieczka na „inny” cmentarz poza cmentarz zwierząt. A ten trzeci akt... jeśli nie przyprawia cię o kilka koszmarów, może powinieneś sprawdzić puls. Dobre występy wszystkich tutaj, zwłaszcza nieżyjącego już Freda Gwynne'a w roli sąsiada o dobrych intencjach, Juda Crandalla, który otrzymuje najlepszą linijkę w historii, która podsumowuje to wszystko: „Czasami śmierć jest lepsza”. Jedynym problemem z wersją filmową jest obsadzenie syna Louisa, Gage'a (Miko Hughes). Wiedząc, że byłoby cholernie prawie niemożliwe uzyskanie takiego rodzaju występu, jakiego wymagałby od dzieciaka w tym wieku, aby przypieczętować umowę, Lambert i ekipa nadal robili, co mogli, i niestety, Hughes w tym czasie był po prostu zbyt cholernie ŚLICZNY, by „sprzedaj” swoją zamierzoną rolę jako złego, opętanego przez demona zombie. To zabiera cię z filmu za każdym razem, gdy się pojawia, chociaż sceny, w których występuje, są nadal po mistrzowsku zainscenizowane (zwłaszcza scena śmierci Gwynne). Poza tym wszystko inne jest wciąż tak dobre, jak to tylko możliwe. CARRIE nadal posiada tytuł najlepszej adaptacji króla, jeśli o mnie chodzi; ale SEMATARY jest w pierwszej piątce. Czy jednak coś dostosowanego do ekranu opartego na książce Kinga będzie równie przerażające, jak czytanie tej historii? KREWA prawdopodobnie nie... na razie.

Ironia polegała na tym, że kiedy po raz pierwszy oglądałem „Pet Sematery”, właściwie nie mogłem przeliterować słowa „cmentarz”, dlatego nie wychwyciłem celowej literówki w tytule! W każdym razie jest to kolejna adaptacja książki do filmu Stephena Kinga z lat osiemdziesiątych i, jak wie każdy fan horrorów, można je trafić i przegapić. Głównie tęsknię. Jednak to, co mamy tutaj, to przerażający mały film, który faktycznie wytrzymuje próbę czasu. Jak w większości filmów „Król”, jego akcja toczy się w (lub okolicach) Maine, gdzie niezwykle szczęśliwa rodzina wprowadza się do nowego domu... przy drodze! Tak, droga jest głównym graczem w „Pet Sematery”, ponieważ wkrótce ciężarówka zabierze życie rodzinnego kota, Churcha. Na szczęście ich dobrotliwy sąsiad, Judd, lituje się nad rodziną i wymyśla nowy sposób na oszczędzenie dzieciom żalu po utracie cennego zwierzaka – polega na wskrzeszeniu go poza „sematorium dla zwierząt”. Teraz „Pet Sematery” to świetny film. Jest tu wiele do zabawy – jest przerażający, dobrze zagrany i ma wiele niezapomnianych scen – zdecydowanie warto go obejrzeć. Nie jest to jednak również pozbawione wad. Nie czytałem tej książki, więc mogę jedynie założyć, że zawiera ona znacznie więcej szczegółów dotyczących historii wszystkich postaci. Tutaj wydaje się, że każdy ma głęboką historię, o której prawdopodobnie można by zrobić własny film. Jednak wszystkie te opowieści są tylko częściowo poruszone i wygląda na to, że ta historia powinna być prawie mini-serią, aby naprawdę oddać im sprawiedliwość. Mówię, że film jest „dobrze zagrany”, ale czy uważasz, że portret sąsiada Freda Gwynne, „Judd”, jest dobry, czy po prostu dziwny, zależy wyłącznie od ciebie. Osobiście uwielbiam jego występy i sposób, w jaki wydaje się mówić, z pewnością pozostanie z tobą na długo po zakończeniu napisów. W rzeczywistości, jeśli jesteś fanem „South Park”, zaczniesz otrzymywać wiele odniesień w kreskówce, ponieważ jego postać ma tendencję do pojawiania się tu i tam, aby wyjaśnić różne nadprzyrodzone wydarzenia. Tak więc, jeśli możesz zignorować nieco „nieużywane” elementy historii, które tak naprawdę nigdzie nie idą, otrzymasz całkiem zabawny i powieść (w tamtym czasie – nadal nie zawracałem sobie głowy remake’iem) horror . Jest w tym sporo rzeczy, które w rzeczywistości graniczą z „niepokojącymi obrazami”, a nie z horrorem, ale kiedy używa się praktycznych efektów/makijażu, są one całkiem paskudne – jeśli wiesz, co mam na myśli. Jeśli naprawdę możesz obejrzeć ten film i nie cieszyć się występem Freda Gwynne'a, będę zaskoczony (a także spróbuję nie śmiać się z – nieco nie na miejscu – „pratfalla”, który pojawia się w około trzech czwartych filmu kiedy ktoś wydaje się walić głową w jakieś meble znikąd - Frank Drebin byłby z tego dumny!

W sekcji ciekawostek dla Pet Sematary wspomniano, że George Romero (reżyser dwóch opowiadań Stephena Kinga, Creepshow i The Dark Half) miał wyreżyserować, a następnie wycofał się. Można się zastanawiać, co by wniósł do filmu, ponieważ reżyserka Mary Lambert, choć nie jest złą reżyserką, nie wnosi zbyt wiele wyobraźni do tej adaptacji powieści Kinga, do której napisał scenariusz. Jest oczywiście kilka bardzo efektownych, groteskowo surrealistycznych scen (głównie z udziałem siostry Zeldy, prawdopodobnie bardziej odrażającej dla dzieci, jeśli zobaczą film), a obsada w niektórych rolach jest idealna. Ale czasami wydaje się, że czegoś brakuje, jakiegoś stylu, który mógłby korespondować z bez wątpienia królewską atmosferą, która w tym przypadku jest tak chorobliwa, jak bez kazirodczych kanibali wznoszących się z grobów (kto wie czy zachowa to na swoją ostatnią powieść...) Jak wspomniano, niektóre obsady są wspaniałe, zwłaszcza Miko Hughes jako Gage Creed, mały chłopiec, który z jednego z najsłodszych dzieciaków po tej stronie horroru lat 80. stał się małym potworem (mówię, że jako komplement, oczywiście, zwłaszcza w scenach wymachujących pewnym skalpelem). Jest też soczysta drugoplanowa rola Freda Gwynne'a z Munsters, który gra tego starego, tajemniczego mężczyznę z właściwymi nutami słabszego grania i zagłady w tonie. A brawa należą się temu, kto wykonał makijaż na Andrzeju Hubacku. Ale są też inne wady w drugim obsadzie; Dale Midkiff jest dobry, a nie świetny, jako skonfliktowany, niespokojny ojciec Creed, a jego córka Ellie gra aktorka, która po prostu nie pracowała dla mnie. Jeśli chodzi o ustawienie kilku fajnych scenografii, tylko kilka naprawdę się wyróżnia: pewien moment zagęszczania fabuły (nie zepsuć, wiąże się to z fajną piosenką Ramones) i pierwsza wizyta w sematorium dla zwierząt (większy jeden), w tym rodzaj mistycznego podtekstu, który King miał w Lśnieniu. W większości jest to bardzo dopracowana praca reżyserska, chociaż mogłaby być jeszcze mroczniejsza, by odpowiadała scenariuszowi. Jeśli jest przemyślany w kategoriach logicznych (choć w kategoriach króla), jest to naprawdę jedno z jego bardziej efektywnych dzieł tego okresu. Ale to nie sumuje się tak, jak mogłoby lub powinno. Mimo to jest to fajny mały film o północy.

Podstawową ideą „Pet Sematary” wydaje się być to, że kiedy ludzie powracają z martwych, mają wszystkie mózgi, ale nie mają duszy. Zdecydowanie fajny pomysł, ale z jakiegoś powodu nigdy nie jest rozwijany, wyjaśniany ani nawet wspominany. Pomijając teologię, nawet nauka o tym, co się dzieje, jest niejasna. Jak to możliwe, że Timmy, wskrzeszony z martwych, zatacza się jak twój przeciętny zombie, podczas gdy mały Gage rzeczywiście wydaje się mądrzejszy i nagle wie, jak obsługiwać telefon? Wszystko jest bardzo niechlujnie zrobione. W rzeczywistości jedynym wyjaśnieniem, dlaczego cmentarz robi to, co robi, jest to, że ziemia jest „kwaśna”. Przepraszam, ale to mi nie wystarcza. Gdyby film skupiał się bardziej na tajemnicy cmentarza, byłby to fantastyczny thriller. Niestety, porzuca interesujące rzeczy, a zamiast tego zamienia się w odcinek „Opowieści z krypty” o szalonym maluchu z nożem. Oczywiście w tym filmie jest jeszcze wiele rzeczy do polubienia. Jeśli głównym celem jest przestraszenie cię, z pewnością spełnia swoją rolę. Scena z Zeldą to jedna z najstraszniejszych rzeczy, jakie kiedykolwiek widziałem, a śmierć Gage'a jest bardzo przygnębiająca i trudna do oglądania. Tajemniczy Judd jest prawdopodobnie jedną z najfajniejszych postaci filmowych wszechczasów (a szczerze mówiąc, byłam tak zdenerwowana, kiedy umarł, że całkowicie straciłam zainteresowanie resztą). I choć na początku wydaje się to trochę dziwne, że zombie z brakiem połowy głowy jest komiczną ulgą, jakoś to działa. Ale chociaż ma swoje dobre strony, nie poświęca się wystarczająco dużo uwagi intrygującym założeniom i ostatecznie zamienia się w tandetną upiorną historię. Szkoda, bo mogło być o wiele więcej.